Het leven zoals het is: een kiwipakhuis

Het is zover. Het luilekkerleventje is voor ons even gedaan en we beginnen met werken. Hoe kan het nog typischer, we gaan werken in een kiwipakhuis. De kiwi’s worden door verschillende telers naar ons gestuurd, wij moeten deze inpakken en dan worden ze verkocht over heel de wereld. De ‘premium’kiwi’s zijn die van Zespri, ook algemeen bekend in België. Let dus goed op de doos kiwi’s die jullie kopen. Als er staat ‘packed in Mt Maunganui’, dan waren wij degene die de kiwi’s hadden ingepakt.

Het leven in een kiwipakhuis is verdomd zwaar. We hebben verschillende secties in het bedrijf, maar wij staan bij het inpakken en stapelen. Lore moet de kiwi’s in sneltempo in de dozen doen en Martijn moet deze dozen labelen en stapelen. Gemiddeld doen we tijdens een dagshift 90-110 ton per dag. We zijn met 6-8 mannen die stapelen en een 15-20 vrouwen die deze kiwi’s inpakken. Immense hoeveelheden dus! Het duurt ook niet lang of we merken dat het verloop in personeel heel groot is. We werken ondertussen al twee weken in het pakhuis en we zijn de veteranen, er zijn er nog maar heel weinig over die er langer als ons werken (zeker van de stapelers). Martijn moet al veel mensen opleren, maar er zijn er veel die na 1 dag of paar dagen er de brui aan geven.

We hebben ook geleerd dat een kiwifruit (zo worden ze hier in Nieuw-Zeeland genoemd), niet zomaar een kiwifruit is. Er is een verschil in grootte, kwaliteit, gebruikte pesticiden, smaak, telers, … Zo is het dat een kiwifruit naar het ene land wel mag, maar niet naar het andere land omdat er een soort pesticide is gebruikt wat daar verboden is.

Wanneer Martijn de dozen kiwi’s moet stapelen op de paletten, moet hij hier ook labels op plakken. Elke palet heeft een ander label en op de paletten staan er tussen de 100-256 dozen, afhankelijk van hun grootte. Iedere keer als er ergens één label teveel of tekort is, moet heel deze palet opnieuw gestapeld worden, op zoek naar de doos die dubbel gelabeld is of geen label heeft. Iedere dag zijn er nieuwe mensen aan het werk en dit komt dus wel vaker voor dat deze paletten opnieuw gestapeld moeten worden, tot grote ergernis van velen!

Na een paar dagen werd Martijn ook gevraagd om te ‘strappen’. Dit zijn 6-7 zwarte, heel stevige plastieken banden om de paletten doen, zodat de dozen niet kunnen omvallen (zie foto’s). Dit is vrij moeilijk om te doen en wanneer Martijn dit wordt geleerd wordt er gezegd dat hij hier een week de tijd voor krijgt om te leren. Echter, de dag nadat hij dit geleerd heeft, staat hij er alleen voor. Hij is direct verantwoordelijk om al de paletten te ‘strappen’. Een hele karwei en gelukkig krijgt hij toch hulp van iemand die het ook pas heeft geleerd. Welk werk we hier ook moeten doen, het is elke dag  (normaal werken we 6/7) keihard doorwerken van 7.30-17.30! Meestal werken we ook nog wat langer, met twee uitschieters van 14u werken op een dag. De twee dagen dat we langer moesten werken, merkten we pas echt dat hier veel dubbel werk wordt gedaan. Op één dag hadden we normaal vrij, maar waren wij toch gevraagd om ‘een paar uurkes’ te komen werken. We moesten immers 60 paletten opnieuw labelen (de paletten werden verkocht aan Maleisië en Brazilië en moesten ook labels krijgen in hun talen) én elke palet moest met twee rijen verhoogd worden. Immens veel werk, zeker met maar een paar man. Resultaat: gewerkt van 8u-22u. Het gebeurt ook dat de dozen waar de kiwi’s inzitten opgeraken en dan worden de kiwi’s in witte dozen gestapeld. Natuurlijk mochten wij deze achteraf allemaal in de juiste dozen gaan doen en opnieuw stapelen (ook dit wordt duidelijk aan de hand van foto’s).

Een van de meest gebruikte zinnen door de vrouwen is: BOXES PLEASSSEE!!!! En daarna meer kordaat: BOOOOOXXXXXEEEEESSSSSS!!!!!!!!
Om dit te verduidelijken, leggen we even de werking uit van de machine. De kiwi’s worden eerst op een band gelegd en hier worden de slechte kiwi’s uitgehaald door een tiental vrouwen. Daarna gaan de kiwi’s op een andere band en gaan ze naar de juiste persoon, die deze in de juiste dozen (er zijn dozen van 25, 27, 30, 33, 65, 78, 102, 115, 130) moet inpakken. Echter de dozen komen telkens van achter de machine, door andere mensen die deze dozen moeten maken. Wanneer deze mensen vertraging oplopen, komen er dus kiwi’s uit de machine, maar er is geen doos. Resultaat: kwade Lore (en andere vrouwen) en veel kiwi’s op de grond (die moeten worden weggegooid) en vertraging in de werking. 

Zoals jullie kunnen lezen, we hebben veel avontuur tijdens onze werkdagen. Het zijn zware dagen voor ons, maar we hopen dit toch zolang mogelijk vol te houden (misschien zelfs tot het einde van het kiwiseizoen en dat zou half juni zijn). We houden jullie hiervan op de hoogte!

Het leven zoals het is: buiten het kiwipakhuis.

Nadat we ons contract hadden getekend, moesten we op zoek gaan naar een camping. Er waren er verschillende in de buurt, maar de meesten waren veel te duur voor ons. We vonden een goedkopere, omdat dit eigenlijk een ‘community village’ is. Voor de meeste mensen op deze camping is dit ook hun woonplaats. De camping is ook gelegen langs een autosnelweg en is zeker niet de properste, maar het spaart ons wel 190 dollar per week uit, dus we gaan hier toch blijven zolang we werken. Om jullie een beeld te geven van de camping, hebben we hier ook een paar foto’s van gemaakt.

Na de werkuren hebben we zeker de eerste dagen niet veel nodig om als een blok in slaap te vallen. Nog snel wat eten maken en de eerste dagen slapen we al heel vroeg. Na een eerste werkweek nemen we maandag verlof, omdat LORE JARIG IS! Deze dag moeten we zeker vieren. Martijn heeft geregeld dat we ’s morgens een lekker ontbijt hebben en dan gaan surfen ten noorden van Auckland. We krijgen hier wat les en dan mogen we weer het water in. Er zijn zeer veel golven en we kunnen toch verschillende keren rechtstaan en paar leuke golven nemen. Na het surfen hebben we een lekkere lunch, broodjes aan het strand. Namiddag maken we een korte wandeling en ’s avonds had Martijn gereserveerd in een Italiaans restaurant. Dit begon wel direct met een tegenvaller. Toen we een fles cava wilden bestellen, zeiden ze dat hun alcohollicentie was vervallen sinds één dag. Ze mochten dus geen alcohol serveren, dus moesten we het bij een mangofruitsap en een watertje houden. Het eten was er wel zeer lekker, tot groot genoegen van Lore.

Na een paar dagen werken, begon er ook een Duits koppel bij ons te werken. Zij vroegen ook naar onze camping en zo werden we buren van elkaar. Met hun (Max en Laura) hebben we nu al veel gezellige avondjes gehad. Veel verhalen over ons werk, maar natuurlijk ook over koetjes en kalfjes. We kunnen nu ook eindelijk wat biertjes en wijn met hun drinken. Met hun zijn we ook op onze vrije dagen gaan vissen (2x). Jammer genoeg is er maar één vis gevangen in deze twee keer, gelukkig wel door Martijn. De vis was net groot genoeg, zodat we deze mochten klaarmaken voor de dames en ze vonden deze superlekker!

Life how it is in the kiwipackhouse

There is the moment where our luxury life ends (at least for a while) and we start working again. It’s very typical, but we start in a kiwipackhouse. The kiwi’s come from different growers to our company and we pack them and sell it over the whole world. The premium kiwi’s are the Zespri’s, also famous in Belgium. So pay attention if you buy kiwi’s and you see on the box: packed in Mt Manganui, then it was us that packed them!

The life in a kiwipackhouse is very hard. There are different sections in the company, but we work as a packer and stacker. Lore has to pack the kiwi’s very fast and Martijn has to label the boxes and stack them. On average we do during a dayshift 90-110 tons kiwi’s. We’re with 6-8 guys to stack them and 15-20 woman pack them. It doesn’t take us long, before we notice that the people change a lot in the company. We only work here for 2 weeks and we are already veterans. A few people work longer then us in the packhouse, because it’s so hard work. Martijn has to teach a lot of new guys how to stack, but a lot of people quit after a day or two.

We also learned that a kiwifruit (that’s how they are called in New Zealand) is not just a kiwifruit. There is a difference in size, quality, used pesticides, taste, growers,… A kiwifruit is allowed to go to one country, but not to the other because of the used pesticide.
When Martijn has to stack the boxes, he also has to label the boxes. Each pallet has a different label and on one pallet there are 100-256 boxes, it depends how big the boxes are. When there is one label short or too much, we have to restack the whole pallet.

After a few days they ask Martijn to strap. He has to do 6-7 black straps around each pallet (see pictures). This is pretty difficult to do, but they say that he has a week to learn it. But after one day, he has to do all the pallets alone. Luckily he gets help from another guy, that just taught how to do this. It doesn’t matter what job we do, we have to work every day (normally we work 6/7) very hard from 7.30-17.30. Most of the days we also work a little bit longer, with two very long days of 14 hours. One day we were normally off, but they asked us to work that day for ‘ a couple of hours’. We had to label 60 pallets again and restack them and put two layers extra on the pallet. The pallets were sold to Brazil and Malaysia and had to have labels in their languages. A lot of work and the result was that we worked from 8am-22pm. It also happens that we don’t have any boxes anymore, so we put the kiwi’s in ordinary white boxes. Off course we have to restack the pallet afterwards (you can also see this on the pictures). 

One of the most used sentences we hear in the packhouse is: BOXES PLEASSE!!!

Let me explain how the machine works. First the kiwi’s come on a belt and here the bad kiwi’s are taken out by 10 women. Afterwards the kiwi’s go to another belt and go to the right person (Lore). They have to put the kiwi’s in the boxes (there are different boxes: 25, 27, 30, 33, 65, 78, 102, 115, 130). The boxes come from the other side of the machine. Here are people that make the boxes. But if they are too slow, the packers don’t have boxes anymore and the kiwi’s fly everywhere. Result: angry packers and a lot of kiwi’s that they have to throw away!

As you can read, we have a lot of adventure during our working days. The days are very hard for us, but we hope we can do this until half of June. If we can do this, you will read in our next blog.

Life how it is: outside the kiwipackhouse

After we signed our contract, we had to search for a campground. There were lots of campgrounds closeby, but they were al to expensive for us. We found one cheaper one, because this is a community village. For the most people this campground is also their home. The camping is also situated next to the highway and is for sure not the cleanest campground, but we save every week 190 dollars, so we’re going to stay here. You can on the pictures how our campground looks like.

After the work hours, we don’t need anything the first days to go to sleep. We quickly eat something and we go to bed really early. After the first workweek, we had a day off because IT’S LORE’S BIRTHDAY!! We have to celebrate and Martijn arranged a nice breakfast and after the breakfast we go surfing north of Auckland. We first get a lesson and afterwards we go into the water. There are lots of waves and we can stand on the surfboard a couple of times. After surfing we have a nice lunch, some sandwiches on the beach and do a walk. In the evening Martijn made a reservation in an Italian restaurant. The diner started with a bad thing. When we ordered a bottle of sparkling wine, the waiter said that their alcohol license expired yesterday, so they weren’t allowed to serve any alcohol. So we had to drink a water and a mango juice. But the food was very good, so Lore loved it.

After a few days working, there was also a German couple starting (Max and Laura). They also came to our campground and now we’re neighbors. We have a lot of nice evenings, with a few beers and wines. We also go with them fishing on our days off. We went two times, but we only had one fish. Luckily it was big enough, so the girls could eat it. They really enjoyed the fish!